poniedziałek, 29 sierpnia 2011
niedziela, 28 sierpnia 2011
sobota, 25 czerwca 2011
piątek, 24 czerwca 2011
poniedziałek, 20 czerwca 2011
poniedziałek, 6 czerwca 2011
niedziela, 5 czerwca 2011
niedziela, 29 maja 2011
niedziela, 8 maja 2011
sobota, 7 maja 2011
piątek, 6 maja 2011
Żagwin
Żagwin ogrodowy - Aubrieta cultorum
-25-
Opis: Roślina ta osiąga wysokość 10 cm . Jest zimozielona i tworzy zwarte, szarozielone kobierce i poduszki. Na owłosionych pędach znajdują się eliptyczne, ząbkowane liście. Wiosną i wczesnym latem pokrywa się ogromną ilością purpurowych kwiatów.
Uprawa: Potrzebuje żyznej gleby zawierającej wapń. Stanowisko powinno być słoneczne lub półcieniste.
Zastosowanie: Najładniej prezentuje się w ogrodach skalnych i na murkach. Może być stosowany jako roślina okrywowa.
Kwitnienie: Roślina ta kwitnie od kwietnia do maja.
Żagwin okala u mnie taras, wraz z folksami szydlastymi. Dominującą barwą tej roślinki jest niebiesko-fiołkowy. Tworzy ciekawe poduchy.
Źródło: http://www.swiatkwiatow.pl/zagwin-ogrodowy-aubrieta-cultorum-id304.html
Źródło: http://www.swiatkwiatow.pl/zagwin-ogrodowy-aubrieta-cultorum-id304.html
wtorek, 3 maja 2011
Majowy śnieg
Mój dzisiejszy ogród ponownie przywdział zimowe ubranka. Tylko czy na pewno roślinki są zadowolone z tej zmiany? Ja idę napalić w kominku i nie wystawię dzisiaj nosa z domu.
Bergenia
Bergenia sercowata łac. Bergenia cordifolia ang. Elephant's ear
-24-
Typ rośliny : Bylina zimująca w gruncie
Wysokość: 25 -60 cm .
Ozdoba rośliny: Efektowne i trwałe kwiaty zebrane w podbaldachy osadzone na długich i grubych ogonkach wystających ponad liście rośliny. Barwy kwiatów zależą od odmiany; są bergenie o kwiatach białych, różowych, purpurowo-czerwonych, amarantowych czy różowo-lila.
Bardzo dekoracyjne są liście -owalne, sercowate, duże, skórzaste a do tego zimozielone. Właśnie ze względu na liście roślina jest dekoracyjna przez cały rok.
Pora kwitnienia: Od kwietnia do maja.
Uprawa: Roślina bardzo łatwa w uprawie. Bergenie cechują bardzo duże zdolności przystosowawcze do różnych warunków siedliskowych. Ma niewielkie wymagania co do stanowiska i gleby.
Również rozmnażanie bergenii jest proste. Roślina wytwarza mocne, do połowy wystające z ziemi kłącza Rozmnażamy ją przez podział, najlepiej po wykopaniu najlepiej na wiosnę na przełomie marca i kwietnia. Bergenie są roślinami długowiecznymi i mogą rosnąć przez wiele lat w tym samym miejscu.
Gleba: Rodzaj gleby nie ma znaczenia dla bergenii, byle była to gleba wilgotna.
Stanowisko: Każde stanowisko nawet bardzo mocno zacienione ale w pełnym słońcu kwitnie obficiej.
Zastosowanie: Ze względu na swe zalety zastosowanie bergenii jest bardzo szerokie. Przede wszystkim warto posadzić ją w miejscach , gdzie inne rośliny nie dają sobie rady: w głębokim cieniu, pod drzewami, gdzie nie chce rosnąć trawa.
Wysokość: 25 -
Ozdoba rośliny: Efektowne i trwałe kwiaty zebrane w podbaldachy osadzone na długich i grubych ogonkach wystających ponad liście rośliny. Barwy kwiatów zależą od odmiany; są bergenie o kwiatach białych, różowych, purpurowo-czerwonych, amarantowych czy różowo-lila.
Bardzo dekoracyjne są liście -owalne, sercowate, duże, skórzaste a do tego zimozielone. Właśnie ze względu na liście roślina jest dekoracyjna przez cały rok.
Pora kwitnienia: Od kwietnia do maja.
Uprawa: Roślina bardzo łatwa w uprawie. Bergenie cechują bardzo duże zdolności przystosowawcze do różnych warunków siedliskowych. Ma niewielkie wymagania co do stanowiska i gleby.
Również rozmnażanie bergenii jest proste. Roślina wytwarza mocne, do połowy wystające z ziemi kłącza Rozmnażamy ją przez podział, najlepiej po wykopaniu najlepiej na wiosnę na przełomie marca i kwietnia. Bergenie są roślinami długowiecznymi i mogą rosnąć przez wiele lat w tym samym miejscu.
Gleba: Rodzaj gleby nie ma znaczenia dla bergenii, byle była to gleba wilgotna.
Stanowisko: Każde stanowisko nawet bardzo mocno zacienione ale w pełnym słońcu kwitnie obficiej.
Zastosowanie: Ze względu na swe zalety zastosowanie bergenii jest bardzo szerokie. Przede wszystkim warto posadzić ją w miejscach , gdzie inne rośliny nie dają sobie rady: w głębokim cieniu, pod drzewami, gdzie nie chce rosnąć trawa.
Szafirek
Szafirek łac. Muscari ang. Grape hyacinths
-23-
Typ rośliny : Roślina cebulowa (bulwiasta), zimująca w gruncie
Wysokość: Niska roślina o pędach kwiatowych o wysokości do20 cm .
Ozdoba rośliny: Kuliste kwiaty zebrane w groniaste kwiatostany, zbite o stożkowatym kształcie. Barwa kwiatów najczęściej szafirowo-niebieska, ale są też odmiany o barwie niebiesko-fioletowej lub białej. Z jednej cebuli wyrasta od 3 do 8 kwiatostanów.Liście równowąskie, odziomkowe.
Pora kwitnienia: Kwitnie od połowy kwietnia do połowy maja.
Uprawa: Roślina dość łatwa w uprawie ale wymaga corocznego zasilania i podlewania w czasie suszy. Cebulki sadzi się we wrześniu na głębokość 8-10cm. W jednym miejscu może rosnąć parę lat. Wytwarza wiele cebulek przybyszowych.
Gleba: Piaszczysta, próchnicza, przepuszczalna o małej zawartości wapnia, dostatecznie wilgotna od wczesnej wiosny do maja.
Stanowisko: Może rosnąć w słońcu lub półcieniu.
Zastosowanie: Jak wszystkie drobne kwiaty najlepiej wygląda w większej masie, nadaje się do ogródków skalnych, na obwódki, rabaty, grupami na trawnikach lub pod krzewami ozdobnymi, na kwiat cięty do małych wazoników. Kwiaty ścinać, gdy są prawie całkowicie rozwinięte.
Wysokość: Niska roślina o pędach kwiatowych o wysokości do
Ozdoba rośliny: Kuliste kwiaty zebrane w groniaste kwiatostany, zbite o stożkowatym kształcie. Barwa kwiatów najczęściej szafirowo-niebieska, ale są też odmiany o barwie niebiesko-fioletowej lub białej. Z jednej cebuli wyrasta od 3 do 8 kwiatostanów.Liście równowąskie, odziomkowe.
Pora kwitnienia: Kwitnie od połowy kwietnia do połowy maja.
Uprawa: Roślina dość łatwa w uprawie ale wymaga corocznego zasilania i podlewania w czasie suszy. Cebulki sadzi się we wrześniu na głębokość 8-10cm. W jednym miejscu może rosnąć parę lat. Wytwarza wiele cebulek przybyszowych.
Gleba: Piaszczysta, próchnicza, przepuszczalna o małej zawartości wapnia, dostatecznie wilgotna od wczesnej wiosny do maja.
Stanowisko: Może rosnąć w słońcu lub półcieniu.
Zastosowanie: Jak wszystkie drobne kwiaty najlepiej wygląda w większej masie, nadaje się do ogródków skalnych, na obwódki, rabaty, grupami na trawnikach lub pod krzewami ozdobnymi, na kwiat cięty do małych wazoników. Kwiaty ścinać, gdy są prawie całkowicie rozwinięte.
Niezapominajka
Niezapominajka łac. Myosotis ang. Forget-me-not
-22-
Typ rośliny : Roślina dwuletnia
Wysokość: Dość niska roślinka, osiąga około15 cm .
Ozdoba rośliny: Drobne niebieskie kwiatki z żółtym oczkiem obficie pojawiające się na dwuletnich roślinkach. Istnieją również odmiany o kwiatach różowych lub białych. Liście wąskie i pokryte meszkiem.
Pora kwitnienia: od maja do początku czerwca.
Uprawa: Niezapominajki są niewymagające i bardzo łatwe w uprawie, właściwie same się uprawiają. Potrzebują jedynie regularnego i dość obfitego podlewania podczas suchej wiosny.
Również same się wysiewają, ale jeżeli chcemy wyprodukować własne roślinki to trzeba je wysiać na rozsadniku w czerwcu. Po miesiącu siewki należy przepikować , a gdy zaczną tworzyć kępki wysadzić na miejsce stałe.
Gleba: Niezapominajki mogą rosnąć w przeciętnej ale wilgotnej glebie ogrodowej.
Stanowisko: Rosną i kwitną zarówno w słońcu jak i w cieniu.
Zastosowanie: Do ogródków skalnych, na rabaty z niskich bylin, na obwódki a nawet pod drzewa lub łąki kwietne, jeżeli nie zależy nam na idealnie wypielęgnowanym trawniku. Nadają się na kwiat cięty - w wazonie wytrzymują około tygodnia.
Ciekawostki: Od 2002 roku obchodzi się w dniu 15 maja Święto Polskiej Niezapominajki.
Łacińska nazwa niezapominajki - Myosotis oznacza mysie ucho i nawiązuje do kształtu liści tej sympatycznej roślinki. Kwiaty niezapominajek są symbolem pamięci.
Wysokość: Dość niska roślinka, osiąga około
Ozdoba rośliny: Drobne niebieskie kwiatki z żółtym oczkiem obficie pojawiające się na dwuletnich roślinkach. Istnieją również odmiany o kwiatach różowych lub białych. Liście wąskie i pokryte meszkiem.
Pora kwitnienia: od maja do początku czerwca.
Uprawa: Niezapominajki są niewymagające i bardzo łatwe w uprawie, właściwie same się uprawiają. Potrzebują jedynie regularnego i dość obfitego podlewania podczas suchej wiosny.
Również same się wysiewają, ale jeżeli chcemy wyprodukować własne roślinki to trzeba je wysiać na rozsadniku w czerwcu. Po miesiącu siewki należy przepikować , a gdy zaczną tworzyć kępki wysadzić na miejsce stałe.
Gleba: Niezapominajki mogą rosnąć w przeciętnej ale wilgotnej glebie ogrodowej.
Stanowisko: Rosną i kwitną zarówno w słońcu jak i w cieniu.
Zastosowanie: Do ogródków skalnych, na rabaty z niskich bylin, na obwódki a nawet pod drzewa lub łąki kwietne, jeżeli nie zależy nam na idealnie wypielęgnowanym trawniku. Nadają się na kwiat cięty - w wazonie wytrzymują około tygodnia.
Ciekawostki: Od 2002 roku obchodzi się w dniu 15 maja Święto Polskiej Niezapominajki.
Łacińska nazwa niezapominajki - Myosotis oznacza mysie ucho i nawiązuje do kształtu liści tej sympatycznej roślinki. Kwiaty niezapominajek są symbolem pamięci.
poniedziałek, 2 maja 2011
Pełnik
Pełnik europejski (Trollius europaeus L.)
-21-
Typ rośliny: należący do rodziny jaskrowatych. Występuje w niemal całej Europie z wyjątkiem jej południowo-zachodnich krańców, na południu tylko w górach, oraz w zachodniej Syberii. W Polsce występuje na całym obszarze w rozproszeniu.
Opis: Na każdej łodydze występuje najczęściej 2-3 dużych (2,5-5 cm średnicy) kwiatów, dojrzewających stopniowo. Wyglądem kwiat przypomina małą różę. Jest kulisty i pełny – stąd nazwa rośliny.
Zastosowanie: występuje w wielu odmianach. Nadaje się do uprawy na rabatach lub na kwiat cięty.
Uprawa: Rozmnaża się go z nasion lub przez podział, wymaga słonecznego stanowiska
Ciekawostki: Cała roślina jest trująca. Zwierzęta nie zjadają pełnika.
Pełnik europejski nazywany jest też różą kłodzką i jest symbolem ziemi kłodzkiej od kilku stuleci.
Miodunka pstra
Miodunka pstra (łc. Pulmonaria saccharata)
-20-
Opis: Maksymalna wysokość: 0.3 m
Miodunka jest byliną zadarniającą o bardzo dekoracyjnych liściach -zielonych, biało nakrapianych. W czasie kwitnienia osiąga wysokość 30cm.
Ozdoba rośliny: Tworzy gęstą kopkę liści ponad którymi wyrastają pędy zakończone kwiatostanem, początkowo czerwonym, po rozwinięciu różowym. Płatki są także częściowo fioletowe.
Kolor kwiatów: Ciemny różowy
Okres kwitnienia: od kwietnia (II połowa) do maja (II połowa)
Okres kwitnienia: od kwietnia (II połowa) do maja (II połowa)
Uprawa: Bardzo często sadzona jest w zacienionych rabatach, ale także sadzić ją możemy jako roślinę zadarniającą. Jednak przy dużym zagęszczeniu liście mogą drobnieć, wtedy należy przesadzić i rozdzielić rośliny.
Floks szydlasty
Floks szydlasty łac. Phlox subulata ang. Creeping Phlox or Moss Phlox
-19-
Typ rośliny : Bylina zimująca w gruncie
Wysokość: Zaledwie 10 -15 cm , roślina wytwarza płożące pędy .
Ozdoba rośliny: Typowa roślina poduszkowa, tworząca zwarte kobierce, które w okresie kwitnienia pokrywają się obficie drobnymi kwiatami o intensywnych barwach. Kwiaty najczęściej w kolorze lila lub fioletowym, ale mogą też być karminowe, purpurowe, różowe lub białe. Kwitnąc tworzą efektowne plamy. Listki wąskie, igiełkowate, lekko omszone.
Pora kwitnienia: Koniec kwietnia i maj.
Uprawa: Roślina mało wymagająca i łatwa w uprawie.
Gleba: Może być lekka sucha, przepuszczalna, ale żyzna.
Stanowisko: Lepiej rośnie w miejscach słonecznych niż półcienistych.
Zastosowanie: Najlepiej sadzić w większych grupach; nadaje się do obsadzania rabat skalnych, murków, obrzeży rabat. Może zastępować trawnik
Wysokość: Zaledwie 10 -
Ozdoba rośliny: Typowa roślina poduszkowa, tworząca zwarte kobierce, które w okresie kwitnienia pokrywają się obficie drobnymi kwiatami o intensywnych barwach. Kwiaty najczęściej w kolorze lila lub fioletowym, ale mogą też być karminowe, purpurowe, różowe lub białe. Kwitnąc tworzą efektowne plamy. Listki wąskie, igiełkowate, lekko omszone.
Pora kwitnienia: Koniec kwietnia i maj.
Uprawa: Roślina mało wymagająca i łatwa w uprawie.
Gleba: Może być lekka sucha, przepuszczalna, ale żyzna.
Stanowisko: Lepiej rośnie w miejscach słonecznych niż półcienistych.
Zastosowanie: Najlepiej sadzić w większych grupach; nadaje się do obsadzania rabat skalnych, murków, obrzeży rabat. Może zastępować trawnik
Większość posiadanych przez mnie floksów szydlastych pochodzi z kolekcji mojego taty, które zwoził je z całej Polski.
niedziela, 1 maja 2011
Magnolia
Magnolia pośrednia łac. Magnolia soulangeana ang. Saucer magnolia or tulip magnolia
-18-
Typ rośliny : Drzewo liściaste.
Wysokość: W zależności od odmiany osiąga różne rozmiary: Magnolia japońska wysoka do 10m, magnolia purpurowa - drzewo niewielkie do 4m, magnolia pośrednia - drzewo do 6m wys. a magnolia gwiaździsta-krzew do 3m wysokości.
Ozdoba rośliny: Okazałe kielichowate kwiaty o efektownym i egzotycznym wyglądzie. Kolory kwiatów zwykle kremowo-białe lub różowe ale mogą też być purpurowo-czerwone, różowo-fioletowe, śnieżnobiałe a nawet żółte. Kwiaty magnolii gwiaździstej są szeroko otwarte i prawie płaskie. Kwitnące magnolie wydzielają miły, subtelny zapach.
Pora kwitnienia: Najwcześniej kwitnie magnolia gwiaździsta - zwykle na początku kwietnia ale większość magnolii kwitnie na przełomie kwietnia i maja.
Uprawa: Magnolie są niezbyt łatwe w uprawie; młode rośliny trzeba zabezpieczyć przed mrozem. Nie lubi przesadzania ze względu na kruche i wrażliwe korzenie.
Gleba: Wymaga gleby żyznej, średnio wilgotnej, o odczynie lekko kwaśnym, wzbogaconej torfem lub obornikiem.
Stanowisko: Miejsce osłonięte od wiatru, nasłonecznione lub lekko cieniste.
Zastosowanie: Jako ozdoba większych ogrodów; sadzić w wyeksponowanych miejscach, na tle trawnika lub budynku.
Wysokość: W zależności od odmiany osiąga różne rozmiary: Magnolia japońska wysoka do 10m, magnolia purpurowa - drzewo niewielkie do 4m, magnolia pośrednia - drzewo do 6m wys. a magnolia gwiaździsta-krzew do 3m wysokości.
Ozdoba rośliny: Okazałe kielichowate kwiaty o efektownym i egzotycznym wyglądzie. Kolory kwiatów zwykle kremowo-białe lub różowe ale mogą też być purpurowo-czerwone, różowo-fioletowe, śnieżnobiałe a nawet żółte. Kwiaty magnolii gwiaździstej są szeroko otwarte i prawie płaskie. Kwitnące magnolie wydzielają miły, subtelny zapach.
Pora kwitnienia: Najwcześniej kwitnie magnolia gwiaździsta - zwykle na początku kwietnia ale większość magnolii kwitnie na przełomie kwietnia i maja.
Uprawa: Magnolie są niezbyt łatwe w uprawie; młode rośliny trzeba zabezpieczyć przed mrozem. Nie lubi przesadzania ze względu na kruche i wrażliwe korzenie.
Gleba: Wymaga gleby żyznej, średnio wilgotnej, o odczynie lekko kwaśnym, wzbogaconej torfem lub obornikiem.
Stanowisko: Miejsce osłonięte od wiatru, nasłonecznione lub lekko cieniste.
Zastosowanie: Jako ozdoba większych ogrodów; sadzić w wyeksponowanych miejscach, na tle trawnika lub budynku.
Długo musiałam czekać na pierwsze kwiaty tego uroczego drzewa. Z 2 posadzonych egzemplarzy kwitnie tylko jedna roślinka, ale za to jak pięknie. Zobaczcie sami - kwiecień 2011.
Migdałowiec
Migdałowiec trójklapowy (migdałek) łac. Prunus triloba ang. Flowering Almand
-17-
Typ rośliny : Krzew liściasty, zrzucający liście.
Wysokość: Migdałki występują w formie piennej lub krzewiastej. Forma krzewiasta osiąga zwykle około 1m, forma pienna zależy od wysokości pnia; wtedy jest to niewielkie drzewko.
Ozdoba rośliny: Kwiaty wyjątkowej urody; małe podobne do pełnych różyczek o jasnoróżowej barwie, są gęsto osadzone na prawie całej długości pędów. Ukazują się przed rozwojem liści co powiększa efekt kwitnienia. Liście w żywo zielonej barwie, średniej wielkości, karbowane.
Pora kwitnienia: Koniec kwietnia i początek maja.
Uprawa: Roślina dość łatwa w uprawie, żywotniejsza i prostsza w uprawie jest forma krzewiasta rośliny niż forma pienna. Krzewiaste migdałki lepiej znoszą mrozy. Roślinę należy zabezpieczyć przed mrozem, usypując kopczyk z ziemi, a na terenach o ostrzejszym klimacie owinąć słomą. Dobrze znosi zanieczyszczenie powietrza.
Cięcie wykonuje się po przekwitnięciu, raz na 3-4 lata i nie skraca się zbyt mocno pędów ze względu na osadzenie kwiatów wzdłuż całej ich długości. U roślin szczepionych trzeba też starannie wycinać pędy wyrastające z podkładki (zwykle proste i cienkie), które szpecą i osłabiają roślinę.
Migdałek ma też pewne wymagania co go gleby i stanowiska.
Gleba: Może rosnąć nawet w przeciętnej glebie ale najlepiej rośnie w glebie żyznej i wilgotnej. Niezbyt mu służy gleba piaszczysta lub ciężka, podmokła czy gliniasta.
Stanowisko: Słoneczne i zaciszne.
Zastosowanie: Najlepiej posadzić migdałek tak by był odpowiednio eksponowany np.: pojedynczo na trawniku. Odpowiada mu też miejsce przy południowej ścianie budynku. Formy pienne odpowiednie są do małych ogródków, do ogrodów o geometrycznych kształtach rabat i roślin.
Pędy migdałka nadają się na kwiat cięty. Można przyspieszyć kwitnienie umieszczając ścięte pędy pod koniec zimy w mieszkaniu, w wazonie z wodą. Zakwitają po 7 - 10 dniach.
Ciekawostki: Migdałek należy do tego samego rodzaju (Amygdalus) co brzoskwinie, śliwy czy morele.
Wysokość: Migdałki występują w formie piennej lub krzewiastej. Forma krzewiasta osiąga zwykle około 1m, forma pienna zależy od wysokości pnia; wtedy jest to niewielkie drzewko.
Ozdoba rośliny: Kwiaty wyjątkowej urody; małe podobne do pełnych różyczek o jasnoróżowej barwie, są gęsto osadzone na prawie całej długości pędów. Ukazują się przed rozwojem liści co powiększa efekt kwitnienia. Liście w żywo zielonej barwie, średniej wielkości, karbowane.
Pora kwitnienia: Koniec kwietnia i początek maja.
Uprawa: Roślina dość łatwa w uprawie, żywotniejsza i prostsza w uprawie jest forma krzewiasta rośliny niż forma pienna. Krzewiaste migdałki lepiej znoszą mrozy. Roślinę należy zabezpieczyć przed mrozem, usypując kopczyk z ziemi, a na terenach o ostrzejszym klimacie owinąć słomą. Dobrze znosi zanieczyszczenie powietrza.
Cięcie wykonuje się po przekwitnięciu, raz na 3-4 lata i nie skraca się zbyt mocno pędów ze względu na osadzenie kwiatów wzdłuż całej ich długości. U roślin szczepionych trzeba też starannie wycinać pędy wyrastające z podkładki (zwykle proste i cienkie), które szpecą i osłabiają roślinę.
Migdałek ma też pewne wymagania co go gleby i stanowiska.
Gleba: Może rosnąć nawet w przeciętnej glebie ale najlepiej rośnie w glebie żyznej i wilgotnej. Niezbyt mu służy gleba piaszczysta lub ciężka, podmokła czy gliniasta.
Stanowisko: Słoneczne i zaciszne.
Zastosowanie: Najlepiej posadzić migdałek tak by był odpowiednio eksponowany np.: pojedynczo na trawniku. Odpowiada mu też miejsce przy południowej ścianie budynku. Formy pienne odpowiednie są do małych ogródków, do ogrodów o geometrycznych kształtach rabat i roślin.
Pędy migdałka nadają się na kwiat cięty. Można przyspieszyć kwitnienie umieszczając ścięte pędy pod koniec zimy w mieszkaniu, w wazonie z wodą. Zakwitają po 7 - 10 dniach.
Ciekawostki: Migdałek należy do tego samego rodzaju (Amygdalus) co brzoskwinie, śliwy czy morele.
Źródło: http://ogrod-amat.strefa.pl/migdalowiec_trojklapowy.php
To dość kapryśna roślinka, łatwo atakowana przez choroby, ale wynagrodzi każdemu właścicielowi jego starania swoim pięknym kwitnieniem. Na zdjęciu mój migdałek z kwietnia 2011.
Forsycja
Forsycja łac. Forsythia ang. Forsytha
-16-
Typ rośliny : Krzew liściasty, zrzucający liście
Wysokość: Rozłożysty krzew dorastający do 2-3 m .
Ozdoba rośliny: Złoto-żółte kwiaty, czteropłatkowe, zebrane po kilka w pęczki. Roślina kwitnie bardzo obficie, wygląda jak oblepiona kwiatami. Poza okresem kwitnienia forsycja daje duża masę ciemnej zieleni.
Pora kwitnienia: Kwitnie w wczesną wiosna (marzec, kwiecień), przed rozwojem liści, co zwiększa efekt kwitnienia.
Uprawa: Krzew łatwy w uprawie. W bardzo ostre zimy może trochę przemarzać. Dobrze znosi warunki miejskie. Forsycje mają dość płytki system korzeniowy a do tego nie lubią suchej gleby i dlatego dobrze jest wyściółkować miejsce wokoło krzewu.
Wymaga corocznego cięcia po przekwitnieniu. Nie przycinana forsycja ogałaca się od dołu i słabiej kwitnie. Pędy skracamy odcinając około 2/3 długości.
Dość łatwo jest rozmnażać forsycje z sadzonek zielnych sporządzanych w połowie czerwca. Sadzonki dobrze się ukorzeniają, dość szybko rosną , a kwitną w trzecim roku do po posadzeniu.
Gleba: Żyzna, niezbyt ciężka, umiarkowanie wilgotna. Glebę pod krzewem najlepiej wyściółkować. W suchej glebie i podczas suszy liście forsycji więdną.
Stanowisko: Forsycja może rosnąć w półcieniu ale lepiej kwitnie na stanowisku słonecznym. Najlepsze jest miejsce zaciszne, osłonięte od ostrych wiatrów.
Zastosowanie: Do grup lub pojedynczo, na szpalery, żywopłoty formowane i nie formowane. Krzewy forsycji potrzebują dużo miejsca i dlatego nie powinno się sadzić innych roślin w bliskim sąsiedztwie. Ponieważ wytwarzają dużo zieleni mogą być tłem dla innych roślin. Nadaje się na kwiat cięty - gałązki forsycji ścięte w lutym i wstawione do wazonu zakwitną po 2 tygodniach.
Ciekawostki: Krzewy forsycji pochodzą z Azji Wschodniej.
Wysokość: Rozłożysty krzew dorastający do 2-
Ozdoba rośliny: Złoto-żółte kwiaty, czteropłatkowe, zebrane po kilka w pęczki. Roślina kwitnie bardzo obficie, wygląda jak oblepiona kwiatami. Poza okresem kwitnienia forsycja daje duża masę ciemnej zieleni.
Pora kwitnienia: Kwitnie w wczesną wiosna (marzec, kwiecień), przed rozwojem liści, co zwiększa efekt kwitnienia.
Uprawa: Krzew łatwy w uprawie. W bardzo ostre zimy może trochę przemarzać. Dobrze znosi warunki miejskie. Forsycje mają dość płytki system korzeniowy a do tego nie lubią suchej gleby i dlatego dobrze jest wyściółkować miejsce wokoło krzewu.
Wymaga corocznego cięcia po przekwitnieniu. Nie przycinana forsycja ogałaca się od dołu i słabiej kwitnie. Pędy skracamy odcinając około 2/3 długości.
Dość łatwo jest rozmnażać forsycje z sadzonek zielnych sporządzanych w połowie czerwca. Sadzonki dobrze się ukorzeniają, dość szybko rosną , a kwitną w trzecim roku do po posadzeniu.
Gleba: Żyzna, niezbyt ciężka, umiarkowanie wilgotna. Glebę pod krzewem najlepiej wyściółkować. W suchej glebie i podczas suszy liście forsycji więdną.
Stanowisko: Forsycja może rosnąć w półcieniu ale lepiej kwitnie na stanowisku słonecznym. Najlepsze jest miejsce zaciszne, osłonięte od ostrych wiatrów.
Zastosowanie: Do grup lub pojedynczo, na szpalery, żywopłoty formowane i nie formowane. Krzewy forsycji potrzebują dużo miejsca i dlatego nie powinno się sadzić innych roślin w bliskim sąsiedztwie. Ponieważ wytwarzają dużo zieleni mogą być tłem dla innych roślin. Nadaje się na kwiat cięty - gałązki forsycji ścięte w lutym i wstawione do wazonu zakwitną po 2 tygodniach.
Ciekawostki: Krzewy forsycji pochodzą z Azji Wschodniej.
Moja forsycja jest jeszcze bardzo mała; jej wyjątkowość polega na tym, że ma ozdobne liście.
Wierzba iwa
Wierzba iwa łac. Salix caprea ang. Goat Willow or Pussy Willow
-15-
Typ rośliny : Krzew liściasty, zrzucający liście
Wysokość: W formie piennej, na paliku wysokość wynosi od 0,80 do1,50 m . Formy krzaczaste osiągają do 9 wys. a iwy w formie drzew nawet do 15 m .
Ozdoba rośliny: Duże, białe bazie zwane też czasem kotkami, które ukazują się przed pojawieniem się liści. W trakcie kwitnienia futerko białych włosków pokrywa się stopniowo złocistym pyłkiem. Roślina jest dwupienna, w ogrodach uprawia się najczęściej okazy męskie ze względu na efektowne bazie i wczesny okres zakwitania. Popularne jest odmiana Pendula, szczepiona na pniu z pędami zwisającymi ku ziemi. Liście od góry zielone lub oliwkowe, od spodu owłosione z białawymi włoskami.
Pora kwitnienia: Marzec, kwiecień a w przypadku łagodnej zimy nawet koniec lutego.
Uprawa: Wierzba iwa tak jak większość wierzb jest mało wymagająca i bardzo łatwa w uprawie. Roślina jest całkowicie mrozoodporna. Dobrze znosi warunki miejskie i jest odporna na zanieczyszczenia. Aby utrzymać ładny pokrój rośliny, należy ją regularnie przycinać. Cięcie wykona zaraz po kwitnieniu, skracając pędy do 1/4 długości. Jeżeli przycinamy formę szczepiona to skrócić pędy do 1/3 długości. Wskazane jest też przywiązanie pnia do palika (zwłaszcza w przypadku młodych egzemplarzy), aby wierzba rosła pionowo. Iwa rośnie bardzo szybko i dobrze się zagęszcza.
Gleba: Wierzby tego typu rosną w prawie każdej glebie byle tylko była w miarę wilgotna.
Stanowisko: Jasne i słoneczne, wtedy lepiej rośnie i bardziej się zagęszcza.
Zastosowanie: Drzewkowate formy na paliku nadają się do małych ogródków, dobre jest dla nich miejsce w pobliżu oczka wodnego. Można też je sadzić w pojemnikach jako ozdobę tarasu czy balkonu. Może być sadzona w ogrodach i parkach miejskich.
Ciekawostki: Wierzba iwa jest roślina miododajną.
Wysokość: W formie piennej, na paliku wysokość wynosi od 0,80 do
Ozdoba rośliny: Duże, białe bazie zwane też czasem kotkami, które ukazują się przed pojawieniem się liści. W trakcie kwitnienia futerko białych włosków pokrywa się stopniowo złocistym pyłkiem. Roślina jest dwupienna, w ogrodach uprawia się najczęściej okazy męskie ze względu na efektowne bazie i wczesny okres zakwitania. Popularne jest odmiana Pendula, szczepiona na pniu z pędami zwisającymi ku ziemi. Liście od góry zielone lub oliwkowe, od spodu owłosione z białawymi włoskami.
Pora kwitnienia: Marzec, kwiecień a w przypadku łagodnej zimy nawet koniec lutego.
Uprawa: Wierzba iwa tak jak większość wierzb jest mało wymagająca i bardzo łatwa w uprawie. Roślina jest całkowicie mrozoodporna. Dobrze znosi warunki miejskie i jest odporna na zanieczyszczenia. Aby utrzymać ładny pokrój rośliny, należy ją regularnie przycinać. Cięcie wykona zaraz po kwitnieniu, skracając pędy do 1/4 długości. Jeżeli przycinamy formę szczepiona to skrócić pędy do 1/3 długości. Wskazane jest też przywiązanie pnia do palika (zwłaszcza w przypadku młodych egzemplarzy), aby wierzba rosła pionowo. Iwa rośnie bardzo szybko i dobrze się zagęszcza.
Gleba: Wierzby tego typu rosną w prawie każdej glebie byle tylko była w miarę wilgotna.
Stanowisko: Jasne i słoneczne, wtedy lepiej rośnie i bardziej się zagęszcza.
Zastosowanie: Drzewkowate formy na paliku nadają się do małych ogródków, dobre jest dla nich miejsce w pobliżu oczka wodnego. Można też je sadzić w pojemnikach jako ozdobę tarasu czy balkonu. Może być sadzona w ogrodach i parkach miejskich.
Ciekawostki: Wierzba iwa jest roślina miododajną.
Mam 2 iwy, jako pierwsze sygnalizują one nadejście wiosny. Niezbędne są do dekoracji wielkanocnych. Widoczne na zdjęcie bazie kotki pojawiły się już w lutym.
Barwinek
Barwinek łac. Vinca ang. Creeping Myrtle
-14-
Typ rośliny : Krzew liściasty zimozielony
Wysokość: Niska krzewinka; osiąga wysokość 10-15 cm .
Ozdoba rośliny: Skórzaste, ciemnozielone, jajowate listki nie opadające na zimę. Pędy barwinka są silnie rozgałęzione, płożące po ziemi.
Kwiaty barwinka są najczęściej barwy fioletowo-niebieskiej o 5 płatkach. Istnieją też odmiany ogrodowe o kwiatach różowych, błękitnych lub białych. Kwitnie obficie.
Pora kwitnienia: Kwiecień - maj ale pojedyncze kwiaty ukazują się przez całe lato.
Uprawa: Barwinki są bardzo łatwe w uprawie, niewybredne co do gleby i stanowiska. Odporne na mrozy.
Najłatwiej rozmnaża się barwinki przez podział roślin w kwietniu lub we wrześniu. Często roślina sama się rozrasta. Może być ekspansywna i zagłuszyć delikatniejsze rośliny. Czasem bywa sadzony o ogródkach skalnych ale ze względu na mocny rozrost może w alpinarium sprawić sporo kłopotu i doprowadzić do zamarcia innych roślinek. Korzenie ma silne i gdy się dobrze zadomowi dość trudno się go usuwa, szczególnie ze skalniaka.
Gleba: Dość żyzna i wilgotna ale może też rosnąć i w gorszej glebie.
Stanowisko: Zarówno cieniste, półcieniste, jak i słoneczne.
Zastosowanie: Jedna z niewielu roślin, która bardzo dobrze rośnie w cieniu i to bardzo głębokim. Z tego względu doskonale nadaje się do pokrywania wolnych miejsc pod drzewami i krzewami. Można z barwinków tworzyć gęste, ciemnozielne kobierce zamiast trawy.
Wysokość: Niska krzewinka; osiąga wysokość 10-
Ozdoba rośliny: Skórzaste, ciemnozielone, jajowate listki nie opadające na zimę. Pędy barwinka są silnie rozgałęzione, płożące po ziemi.
Kwiaty barwinka są najczęściej barwy fioletowo-niebieskiej o 5 płatkach. Istnieją też odmiany ogrodowe o kwiatach różowych, błękitnych lub białych. Kwitnie obficie.
Pora kwitnienia: Kwiecień - maj ale pojedyncze kwiaty ukazują się przez całe lato.
Uprawa: Barwinki są bardzo łatwe w uprawie, niewybredne co do gleby i stanowiska. Odporne na mrozy.
Najłatwiej rozmnaża się barwinki przez podział roślin w kwietniu lub we wrześniu. Często roślina sama się rozrasta. Może być ekspansywna i zagłuszyć delikatniejsze rośliny. Czasem bywa sadzony o ogródkach skalnych ale ze względu na mocny rozrost może w alpinarium sprawić sporo kłopotu i doprowadzić do zamarcia innych roślinek. Korzenie ma silne i gdy się dobrze zadomowi dość trudno się go usuwa, szczególnie ze skalniaka.
Gleba: Dość żyzna i wilgotna ale może też rosnąć i w gorszej glebie.
Stanowisko: Zarówno cieniste, półcieniste, jak i słoneczne.
Zastosowanie: Jedna z niewielu roślin, która bardzo dobrze rośnie w cieniu i to bardzo głębokim. Z tego względu doskonale nadaje się do pokrywania wolnych miejsc pod drzewami i krzewami. Można z barwinków tworzyć gęste, ciemnozielne kobierce zamiast trawy.
Szachownica
Szachownica kostkowata łac. Fritillaria meleagris ang. Snake's head fritillary
-13-
Typ rośliny : Roślina cebulowa (bulwiasta) , zimująca w gruncie
Wysokość: Od 15 do40 cm .
Ozdoba rośliny: Dzwonkowate, zwisłe kwiaty o barwie purpurowo-brunatnej, ze wzorem szachownicy od której wzięła się nazwa tej rośliny. Bywają też szachownice o kwiatach białych lub różowych. Kwiaty są bezwonne.
Pędy są jednokwiatowe, liście szarozielone, wąskie, lancetowate, wyrastają z łodygi.
Pora kwitnienia: Kwiecień - maj.
Uprawa: Szachownice kostkowate są łatwe w uprawie, byle zapewnić im odpowiednio wilgotne stanowisko. Ponieważ są to nasze rodzime rośliny, bez specjalnych problemów zimują w ogrodzie.
Rozmnażamy szachownice z cebulek przybyszowych: roślinę wykopujemy co 3-4 lata, po przekwitnięciu, w czerwcu, oddzielamy cebulki przybyszowe i z powrotem je zakopujemy. Głębokość sadzenia cebulek około 6-8 cm . Nowo zakupione cebulki najlepiej sadzić pod koniec sierpnia i na początku września. Można też spróbować rozmnażania przez wysiew nasion, które zbieramy i wysiewamy zaraz po dojrzeniu. Niestety tak wyhodowane roślinki zakwitną dopiero po co najmniej 3 latach od wysiewu.
Gleba: Lekka, przepuszczalna, żyzna i wilgotna. Odczyn gleby lekko kwaśny.
Stanowisko: Słoneczne lub półcień.
Zastosowanie: Ze względu na upodobanie do wilgotnej gleby szachownice kostkowane doskonale nadają się na wiosenną ozdobę oczka wodnego lub strumyka, mogą być też uprawiane w ciemniejszych i wilgotniejszych miejscach skalniaków, na wiosennych rabatach bylinowych, sadzone pod krzewami lub na trawnikach. Nadaje się na kwiat cięty.
Ciekawostki: Szachownice kostkowate rosną dziko na terenie Polski i są objęte ochroną
Wysokość: Od 15 do
Ozdoba rośliny: Dzwonkowate, zwisłe kwiaty o barwie purpurowo-brunatnej, ze wzorem szachownicy od której wzięła się nazwa tej rośliny. Bywają też szachownice o kwiatach białych lub różowych. Kwiaty są bezwonne.
Pędy są jednokwiatowe, liście szarozielone, wąskie, lancetowate, wyrastają z łodygi.
Pora kwitnienia: Kwiecień - maj.
Uprawa: Szachownice kostkowate są łatwe w uprawie, byle zapewnić im odpowiednio wilgotne stanowisko. Ponieważ są to nasze rodzime rośliny, bez specjalnych problemów zimują w ogrodzie.
Rozmnażamy szachownice z cebulek przybyszowych: roślinę wykopujemy co 3-4 lata, po przekwitnięciu, w czerwcu, oddzielamy cebulki przybyszowe i z powrotem je zakopujemy. Głębokość sadzenia cebulek około 6-
Gleba: Lekka, przepuszczalna, żyzna i wilgotna. Odczyn gleby lekko kwaśny.
Stanowisko: Słoneczne lub półcień.
Zastosowanie: Ze względu na upodobanie do wilgotnej gleby szachownice kostkowane doskonale nadają się na wiosenną ozdobę oczka wodnego lub strumyka, mogą być też uprawiane w ciemniejszych i wilgotniejszych miejscach skalniaków, na wiosennych rabatach bylinowych, sadzone pod krzewami lub na trawnikach. Nadaje się na kwiat cięty.
Ciekawostki: Szachownice kostkowate rosną dziko na terenie Polski i są objęte ochroną
Maj
Dzisiaj pierwszy dzień maja, a w ogrodzie istne szaleństwo. Gama barw trudna do policzenia; rośliny prześcigają się w przyciąganiu uwagi odwiedzających.
Przekwitły: krokusy, przybiśniegi, śnieżyce, a nawet hiacynty, rannik i śnieżnik.
Nadal cieszą swym kwitnieniem: pierwiosnek, sasanka, niezapominajka, kaczeniec, tulipany, narcyze oraz szafirki. Ogród pełen jest stokrotek i niestety mleczy.
Ropoczęły kwitnienie: pełnik, korona, irysy, magnolia i ....
sobota, 30 kwietnia 2011
Hiacynt
Hiacynt łac. Hyacinthus ang. Hyacinth
-12-
Typ rośliny : Roślina cebulowa (bulwiasta) zimująca w gruncie
Wysokość: Dość niska roślina, osiąga do35 cm wysokości.
Ozdoba rośliny: Efektowne kwiaty osadzone gęsto na pędzie kwiatostanowym. Kwiatostan w kształcie groniastym. Dość intensywnie i pięknie pachnie. Kolory kwiatów od ciemnoniebieskiego i fioletowego, poprzez różowy, lila, pomarańczowy, żółty aż do kremowego i białego.
Wąskie liście o długości 20-35 cm otaczają rozetką pęd kwiatostanowy.
Pora kwitnienia: Koniec kwietnia - maj.
Uprawa: Hiacynty są trochę trudniejsze w uprawie ale jeżeli zapewni im się odpowiednie warunki na pewno nie sprawią wiele kłopotu. Cebule sadzi się do gruntu we wrześniu i w pierwszej połowie października na głębokość10 cm i w rozstawie 15 x 15 cm . Na zimę cebule lepiej przykryć słomą lub gałązkami drzew iglastych gdyż są dość wrażliwe na mrozy.
Rozmnaża się hiacynty z cebulek przybyszowych ale jest to zabieg nie dla amatora.
Gleba: Żyzna, wilgotna ale nie za mokra, przepuszczalna.
Stanowisko: Najlepiej rosną na stanowiskach słonecznych.
Zastosowanie: Na rabaty i kwietniki z niskich roślin cebulowych lub niskich bylin, do ogródków skalnych, na kwiat cięty i do pędzenia.
Ciekawostki: Hiacynty rosną dziko w Europie Południowej i na Bliskim Wschodzie.
W XVII i XVIII wieku roślina była bardzo ceniona a na zakup cebulek hiacyntów trzeba było wydać sporo pieniędzy. Obecnie hiacynty wykorzystuje się jako surowiec w przemyśle perfumeryjnym.
Wysokość: Dość niska roślina, osiąga do
Ozdoba rośliny: Efektowne kwiaty osadzone gęsto na pędzie kwiatostanowym. Kwiatostan w kształcie groniastym. Dość intensywnie i pięknie pachnie. Kolory kwiatów od ciemnoniebieskiego i fioletowego, poprzez różowy, lila, pomarańczowy, żółty aż do kremowego i białego.
Wąskie liście o długości 20-
Pora kwitnienia: Koniec kwietnia - maj.
Uprawa: Hiacynty są trochę trudniejsze w uprawie ale jeżeli zapewni im się odpowiednie warunki na pewno nie sprawią wiele kłopotu. Cebule sadzi się do gruntu we wrześniu i w pierwszej połowie października na głębokość
Rozmnaża się hiacynty z cebulek przybyszowych ale jest to zabieg nie dla amatora.
Gleba: Żyzna, wilgotna ale nie za mokra, przepuszczalna.
Stanowisko: Najlepiej rosną na stanowiskach słonecznych.
Zastosowanie: Na rabaty i kwietniki z niskich roślin cebulowych lub niskich bylin, do ogródków skalnych, na kwiat cięty i do pędzenia.
Ciekawostki: Hiacynty rosną dziko w Europie Południowej i na Bliskim Wschodzie.
W XVII i XVIII wieku roślina była bardzo ceniona a na zakup cebulek hiacyntów trzeba było wydać sporo pieniędzy. Obecnie hiacynty wykorzystuje się jako surowiec w przemyśle perfumeryjnym.
Tulipan
Tulipan
-11-
Opis: Tulipan jest wieloletnią rośliną cebulową. Kwiaty widniejące się na łodygach o wysokości nawet do 70 - 80 cm pojawiają się wczesną wiosną, lecz cieszą oko bardzo krótko (do kilkunastu dni). Istnieje bardzo dużo odmian tej przepięknej rośliny. Co roku lista rodzajów tulipanów znacznie się powiększa. Ich różnorodność sprawia, że są bywalcami większości ogrodów w Polsce.
Warunki uprawy : Tulipany są roślinami, które przepadają za promieniami słonecznymi i bardzo dobrze się czują, gdy mają dużo światła. Podłoże powinno być piaszczyste lub piaszczysto-gliniaste, ale na innych również dobrze rosną. Odczyn gleby najlepiej obojętny.
Cebulki sadzimy do ziemi jesienią/późną jesienią. Najlepszym do tego miesiącem jest wrzesień, jednak jeżeli ziemia nie jest jeszcze zamarznięta to można robić to aż do grudnia. Preferowany odstęp między cebulkami to 10 -15 cm . Kiedy mamy zamiar pozostawić cebulki w jednym miejscu na stałe (nie wykopywać na zimę), należy posadzić je nieco głębiej. Na zimę należy je okryć, aby nie zamarzły.
Cebulki sadzimy do ziemi jesienią/późną jesienią. Najlepszym do tego miesiącem jest wrzesień, jednak jeżeli ziemia nie jest jeszcze zamarznięta to można robić to aż do grudnia. Preferowany odstęp między cebulkami to 10 -
Kwiaty: mają bardzo szerokie zastosowania. Ze względu na swoją urodę są one niewątpliwie jedną z najpopularniejszych roślin ogrodowych. Wspaniale prezentuje się wśród innych wiosennych okazów. Idealnie nadają się na kwiat cięty, a bukiety z nimi od setek lat cieszą się niesłabnącą sławą.
Sasanka
Sasanka łac. Pulsatilla ang. Pasque flower
-10-
Typ rośliny : Bylina zimująca w gruncie
Wysokość: Dość niska roślina, osiąga od 20 do 30 cm .
Ozdoba rośliny: Piękne dzwonkowate kwiaty najczęściej w kolorze fioletowym ale zdarzają się też odmiany kwitnące na biało, czerwono lub purpurowo.
Roślina jest efektowna też po przekwitnięciu ponieważ tworzy pęki owocostanów pokryte miękkimi jedwabistymi włoskami.
Również lekkiej budowy, ażurowe liście są pokryte podobnym "srebrzystym filcem" i pozostają dekoracyjne aż do jesieni.
Pora kwitnienia: od końca marca do maja w zależności od odmiany i wiosennej aury. Kwitnie dość długo a kwiaty pojawiają się stopniowo.
Uprawa: Sasanki są dość łatwe w uprawie i niezbyt wymagające. Są wytrzymałe na brak wody. Na zimę roślinki sasanek powinny być zabezpieczone przez osłonięcie suchymi liśćmi.
Sasanki można rozmnażać z nasion wysiewanych zaraz po zbiorze do ziemi zmieszanej z piaskiem lub substratem torfowym. Można wysiewać sasanki do doniczek lub na zagon. Przykryć folią aż do wykiełkowania sadzonek. Innym sposobem rozmnażania jest podział kłączy w lipcu-sierpniu.
Gleba: Sasanki mogą rosnąć w przeciętnej, a nawet kamienistej glebie ale wtedy warto dodać trochę torfu. Najlepsza jest gleba próchnicza, z dodatkiem przegniłych liści, lekko kwaśna i zdrenowana. Nie lubią gleb podmokłych.
Stanowisko: Wymagają nasłonecznienia przynajmniej przez parę godzin dziennie.
Zastosowanie: Do ogródków skalnych, na rabaty z niskich bylin lub jako towarzystwo do wiosennych roślin cebulkowych. Najlepiej wyglądają w większych grupach ze względu na nieco przydymione barwy. Nadają się na kwiat cięty.
Ciekawostki: Sasanka jest roślina trującą; zawiera anemoninę - może wywołać uczulenie.
Narcyz
Narcyz Narcissus sp.
-9-
Narcyzy należą do najpopularniejszych ozdobnych roślin cebulowych kwitnących wiosną. Ich ozdobą są ukazujące się od III do V kwiaty o najróżniejszych odcieniach barwy białej, żółtej i pomarańczowej.
Kwiat narcyza składa się z sześciu płatków okwiatu i charakterystycznej rurki zwanej przykoronkiem. Płatki mogą być białe lub w różnych odcieniach barwy żółtej, natomiast przykoronek – biały, żółty, intensywnie pomarańczowy, różowy, a nieraz czerwony. Rodzaj Narcissus obejmuje około 40 gatunków, znanych jest ponad 10 tysięcy odmian.
Uprawa narcyzów jest bardzo łatwa, bowiem nie są zbyt wymagające – rosną praktycznie na każdej glebie, z wyjątkiem bardzo lekkich i jałowych, a także ciężkich i podmokłych. Najlepsze jednak dla nich jest podłoże próchniczne i wilgotne. Rośliny te są przystosowane do suchych, gorących i krótkich okresów wegetacyjnych, posiadają niezwykłą umiejętność przetrwania.
Narcyzy lubią miejsca słoneczne, ale tolerują także stanowiska lekko ocienione. Mogą pozostawać bez przesadzania na jednym miejscu kilka lat. Najobficiej kwitną zazwyczaj od drugiego do czwartego roku po posadzeniu.
Narcyzy lubią miejsca słoneczne, ale tolerują także stanowiska lekko ocienione. Mogą pozostawać bez przesadzania na jednym miejscu kilka lat. Najobficiej kwitną zazwyczaj od drugiego do czwartego roku po posadzeniu.
Cebule narcyzów są wieloletnie, pokryte błonką, mają jajowaty kształt i liczne cebulki przybyszowe. Cebule sadzimy pod koniec sierpnia i na początku września. Głębokość sadzenia cebul zależy od ich wielkości – sadzimy je na głębokości równej 2–3 ich wysokościom, w lżejszej glebie głębiej, a w cięższej – płyciej. Zachowujemy odstępy między cebulami równe 2–3 szerokościom cebul. Aby zabezpieczyć cebule przed nornicami, można sadzić je w plastikowych ażurowych koszykach lub skrzynkach, które zakopuje się w ziemi.
Późną jesienią, dobrze zasilić glebę wieloskładnikowymi nawozami mineralnymi, które wykorzystane zostaną przez rośliny wczesną wiosną, tuż po rozpoczęciu wegetacji.
Późną jesienią, dobrze zasilić glebę wieloskładnikowymi nawozami mineralnymi, które wykorzystane zostaną przez rośliny wczesną wiosną, tuż po rozpoczęciu wegetacji.
Pod koniec VII, po zaschnięciu liści narcyzów, możemy wykopać cebulki, przesuszyć je, przechować w ciemnym, przewiewnym miejscu i wysadzić ponownie na początku września. Nie jest to jednak konieczne – cebule można pozostawić w ziemi, ale trzeba zaprzestać podlewania, aby zapewnić im okres spoczynku. Narcyzy z grupy wielkoprzykoronkowych i trąbkowych należy przesadzać na nowe miejsce co 2–3 lata.
Śnieżnik
Śnieżnik lśniący łac. Chionodoxa luciliae ang. Glory of the snow
-8-
Typ rośliny : Roślina cebulowa (bulwiasta) zimująca w gruncie
Wysokość: Niewielka roślina, wyrasta do 12-
Ozdoba rośliny: Sześciopłatkowe, gwiaździste kwiaty, najczęściej szafirowo-niebieskie z białym oczkiem, zebrane w luźne grona złożone z 6-10 kwiatów. Są też śnieżniki o kwiatach w różowym odcieniu, żółtawobiałych, białych, fioletowo-niebieskich, liliowo-różowych lub purpurowo-różowych. Płatki kwiatów odchylają się lekko do tyłu. Liście równowąskie o długości około
Pora kwitnienia: Marzec – kwiecień. Kwitną w tym samym czasie co krokusy, szafirki i pierwiosnki.
Uprawa: Śnieżniki lśniące są dość łatwe w uprawie i wytrzymałe a ich wymagania dotyczą przede wszystkim gleby. Śnieżniki wysadza się do gruntu w połowie września, na głębokość 5-
Rozmnaża się te urocze roślinki z cebul przybyszowych, które wykopujemy po kwitnieniu w trzecim roku uprawy. Można też rozmnażać śnieżniki z nasion wysiewanych we wrześniu.
Gleba: Próchnicza, przepuszczalna ale wilgotna.
Stanowisko: Słoneczne lub półcień.
Zastosowanie: Śnieżniki lśniące nadają się na wiosenne rabaty bylinowe, dobrze wyglądają na rabatach mieszanych z innymi kwiatami wiosennymi : krokusami, przebiśniegami, pierwiosnkami czy cebulicami. Można je też sadzić w ogródkach skalnych lub grupami na trawniku lub między krzewami ozdobnymi czy pod drzewami liściastymi.
Ciekawostki: Śnieżniki lśniące występują w warunkach naturalnych w Azji Mniejszej, w górskich rejonach Turcji, Krety i Cypru, gdzie zmieniają krajobraz ze śnieżnego w niebiesko - biały. Często nasiona śnieżników rozsiewane są przez mrówki.
Cebulica
Cebulica syberyjska łac. Scilla siberica ang. Siberian squill
-7-
Typ rośliny : Roślina cebulowa (bulwiasta) zimująca w gruncie
Wysokość: Niska roślinka, dorasta do 10-
Ozdoba rośliny: Drobne dzwonkowate kwiaty osadzone są na szypułkach po 2-3, tworząc groniasty kwiatostan. Barwa kwiatów najczęściej niebieska ale są też odmiany o kwiatach białych lub różowych.
Z cebuli wyrastają też 3-4 liście o szerokości
Pora kwitnienia: Marzec - kwiecień.
Kwitną w tym samym czasie co krokusy i pierwiosnki.
Uprawa: Cebulice są dość łatwe w uprawie a ich wymagania dotyczą głównie gleby.
Cebulice sadzi się do gruntu w sierpniu. W tym miesiącu można też rozmnażać cebulice posadzone we wcześniejszych latach - wykopujemy rośliny i oddzielamy cebulki przybyszowe o cebuli matecznej. Sadzimy je na nowo w odstępach ok.8 cm. Głębokość sadzenia cebulek 6-
Gleba: Próchnicza, lekko wilgotna i przepuszczalna.
Stanowisko: Słoneczne lub półcień.
Zastosowanie: Cebulice nadają się do ogródków skalnych, można je sadzić grupami na trawniku lub między krzewami ozdobnymi. Dobrze wyglądają na rabatach mieszanych z innymi kwiatami wiosennymi : krokusami, przebiśniegami, pierwiosnkami czy śnieżycami. Ze względu na niewielkie rozmiary roślinek powinno się je sadzić w grupie co najmniej po kilkanaście sztuk. Nadają się na kwiaty cięty do drobnych wiosennych bukiecików.
Ciekawostki: Cebulice syberyjskie pochodzą z południowych rejonów Rosji, Azji Mniejszej i Bałkanów.
Kaczeniec
Kaczeniec, knieć błotna łac. Caltha palustris ang. Kingcup
-6-
Typ rośliny : Bylina zimująca w gruncie
Wysokość: Może osiągać
Ozdoba rośliny: Duże, żółte kwiaty o średnicy
Liście odziomkowe kaczeńca są okrągłosercowate, umieszczone na długich ogonkach, liście łodygowe są nerkowate, gładkie i połyskujące i umieszczone na krótszych ogonkach.
Knieć błotna rośnie dużymi, luźnymi kępami, często można ja spotkać w stanie dzikim.
Pora kwitnienia: Marzec - maj.
Uprawa: Roślina bardzo łatwa w uprawie, o ile zapewni się jej wilgotne stanowisko. Kaczeńce są wytrzymałe na mrozy i niewybredne.
Rozmnażanie przez wysiew nasion jesienią lub podział rozrośniętych kęp również w okresie jesiennym.
Gleba: Nie ma specjalnych wymagań co do gleby byleby była wilgotna, choć najlepiej rosną w żyznej ziemi, przez całe lato zalanej wodą.
Stanowisko: Słoneczne lub półcień.
Zastosowanie: Przede wszystkim nadaje się do obsadzania zbiorników wodnych - stawów, oczek lub strumyków. Może być sadzona w koszykach, skraju wody - jej żółte kwiaty pięknie odbijają się w wodzie w słoneczne, wiosenne dni. Najlepiej wyglądają sadzone w większych grupach. Mogą być też stosowane do obsadzania wilgotnych łąk i torfowisk.
Ciekawostki: Knieć błotna należy do gatunków o zasięgu okołobiegunowym - występuje w Europie, Azji i Ameryce Północnej.
Kaczeńce to jeden z symboli wiosennej pory roku. Są roślinami trującymi.
Pierwiosnek
Pierwiosnek łac. Primula ang. Primula
-5-
Typ rośliny : Bylina zimująca w gruncie
Wysokość: Niskie byliny dorastające do wysokości
Ozdoba rośliny: Kwiaty różnych barw przeważnie żółte, czerwone, fioletowe lub brunatne, pojedyncze lub zebrane w kwiatostany wyrastające wysoko ponad liście albo niskie wyłaniające się spośród liści. Liście dość duże, jajowate, tworzące przyziemne rozety.
Pora kwitnienia: Kwitnie od marca do czerwca - w zależności od odmiany.
Uprawa: Roślina dość łatwa w uprawie ale ma trochę wymagań. Rozmnażanie przez podział rozrośniętych egzemplarzy Pierwiosnki dzieli się i przesadza jesienią. Może być atakowana przez kędzierzawkę liści - chore rośliny wykopać i spalić.
Gleba: Próchnicza, żyzna, wilgotna.
Stanowisko: Lekko zacienione.
Zastosowanie: W ogródkach skalnych, do obsadzania murków, na obwódki, rabaty, pod drzewa, przy oczkach wodnych, na kwiat cięty.
Przylaszczka
Przylaszczka łac. Hepatica nobilis Mill ang. Hepatica
-4-
Typ rośliny : Bylina zimująca w gruncie
Wysokość: Niska roślinka wyrasta do 10-
Ozdoba rośliny: Lazurowe kwiaty, ale są też odmiany o kwiatach białych, różowych lub czerwonych, pojedyncze lub pełne. Liście trójklapowe, zielone od spodu lekko fioletowe.
Pora kwitnienia: Wczesna wiosna.
Uprawa: Roślina trochę trudniejsza w początkowej uprawie bo po przesadzeniu może przez jakiś czas słabo rosnąć. Najlepiej przesadzać w maju lub pod koniec lata. Często bywa rozsiewana przez mrówki, które lubią zjadać owoce roślinki.
Gleba: Nie ma specjalnych wymagań ale najlepiej rośnie w glebie próchniczej i dość wilgotnej.
Stanowisko: Cień i półcień.
Zastosowanie: W ogródkach skalnych, niskich rabatach bylinowych, jako runo pod wyższymi drzewami.
Przebiśnieg
Przebiśnieg, śnieżyczka łac. Galanthus nivalis ang. Common snowdrop
-3-
Typ rośliny : Roślina cebulowa (bulwiasta) zimująca w gruncie
Wysokość: Niska roślinka wyrasta do 10-15 cm .
Ozdoba rośliny: Zwisające białe kwiaty o trzech płatkach osadzonych wokół zielono obrzeżonej rurki. Liście wąskie trawiaste.
Pora kwitnienia: Kwitnie w marcu a nawet w końcu lutego przy wcześniejszej wiośnie.
Uprawa: Roślina łatwa w uprawie. Może rosnąć w jednym miejscu wiele lat ale można wykopywać cebulki co 4 lata po przekwitnięciu. Przechowywać w w torfie w chłodnym pomieszczeniu. Wysadzać na miejsca stałe w sierpniu lub na początku września.
Gleba: Próchnicza, lekka, wapienna.
Stanowisko: Słoneczne lub półcieniste.
Zastosowanie: W ogródkach skalnych, w grupach na trawnikach lub pod drzewami.
Ciekawostki: Łąki kwitnących przebiśniegów, które można podziwiać w Rezerwacie przyrody Śnieżyczki (woj. mazowieckie), Rezerwacie przyrody Kokorycz (woj. opolskie) i Rezerwacie przyrody Dębina (woj. opolskie).
Wysokość: Niska roślinka wyrasta do 10-
Ozdoba rośliny: Zwisające białe kwiaty o trzech płatkach osadzonych wokół zielono obrzeżonej rurki. Liście wąskie trawiaste.
Pora kwitnienia: Kwitnie w marcu a nawet w końcu lutego przy wcześniejszej wiośnie.
Uprawa: Roślina łatwa w uprawie. Może rosnąć w jednym miejscu wiele lat ale można wykopywać cebulki co 4 lata po przekwitnięciu. Przechowywać w w torfie w chłodnym pomieszczeniu. Wysadzać na miejsca stałe w sierpniu lub na początku września.
Gleba: Próchnicza, lekka, wapienna.
Stanowisko: Słoneczne lub półcieniste.
Zastosowanie: W ogródkach skalnych, w grupach na trawnikach lub pod drzewami.
Ciekawostki: Łąki kwitnących przebiśniegów, które można podziwiać w Rezerwacie przyrody Śnieżyczki (woj. mazowieckie), Rezerwacie przyrody Kokorycz (woj. opolskie) i Rezerwacie przyrody Dębina (woj. opolskie).
Subskrybuj:
Posty (Atom)