Chwasty w ogródku

Chwasty są zmorą w moim ogródku. Rosną, mimo iż nikt ich nie pilęgnuje; nie ochrania przed mrozem. Są uciążliwe i prawie niezniszczalne. Może trzeba je zatem polubić? Z całą pewnością warto je poznać.

Lista chwastów ( do opracowania i poznania):

1. Bniec biały - Melandrium album (Mill.)Gracke
2. Bylica pospolita - Artemisia vulgaris L
3. Bylica piołun  - Artemisia absinthium L
4. Chaber bławatek - Centaurea cyanus L
5. Chwastnica jednostronna  - Echinochloa crus-galli (L.) P.Beauv
6. Cykoria podróżnik  - Cichorium intybus
7. Dymnica pospolita  - Fumaria officinalis L
8. Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum L.)
9. Fiołek polny  - Viola arvensis Murray
10. Gwiazdnica pospolita  - Stellaria media (L.) Vill.
11. Iglica pospolita -  Erodium cicutarium (L) L'Herit
12. Jasnota biała  - Lamium album L
13. Komosa biała - siewka Chenopodium album L
14. Krzywoszyj polny  - Lycopsis arvensis L
15. Lnica polna  - Linaria vulgaris L
16. Mak polny  - Papaver rhoeas L
17. Maruna bezwonna  - Matricaria perforata Merat
18. Miotła zbożowa    - Apera spica venti
19. Mniszek pospolity -  Taraxacum officinale Weber
20. Niezapominajka polna  - Myosotis arvensis (L.) Hill
21. Ostrożeń polny  - Cirsium arvense (L.) Scop
22. Podbiał pospolity  - Tussilago farfara L.
23. Perz właściwy  - Elymus repens (L.) Gould
24. Podagrycznik pospolity  - Aegopodium podagraria L.
25. Powój polny  - Convolvulus arvensis
26. Poziewnik szorstki  - Galeopsis tetrahit L
27. Przymiotno kanadyjskie  - Erigeron canadensis L.
28. Przytulia czepna  - Galium aparine L.
29. Rdest plamisty  - Polygonum persicaria L.
30. Rumianek bezpromieniowy  - Matricaria discoidea L.
31. Rzodkiew swirzepa  - Raphanus raphanistrum
32. Sporek polny  - Spergula arvensis L
33. Starzec zwyczajny  - Senecio vulgaris L
34. Szarłat szorstki  - Amaranthus retroflexus L
35. Ślaz zaniedbany  - Malva neglecta Wallr
36. Tasznik pospolity  - Capsella bursa pastoris (L.) Med.
37. Tobołki polne  - Thlaspi arvense L.
38. Wrotycz pospolity  - Tanacetum vulgare L

Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum L.)

- 1 -

 

Opis: Dziurawiec to bylina, osiąga wysokość od 30 do 80cm. Liście mają ok. 3cm i rosną naprzemiennie. Dodatkowo pokrywają je małe, przezroczyste "kropki" wypełnione olejkiem eterycznym. Dziurawiec charakteryzuje się szypułkowatymi, żółtymi kwiatkami.

Występowanie: Dziurawiec rośnie przede wszystkim w Europie, Azji Zachodniej, Afryce Północnej. Można go jednak spotkać w Australii oraz Nowej Zelandii.

Zastosowanie: Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) znany jest przede wszystkim z tego, że poprawia nastrój. Znosi napięcie i niepokój, chroni przed depresją . Relaksujący wywar (przygotuj go z kilku łyżek ziela, zalej wrzątkiem, gotuj przez 2 minuty i odstaw pod przykryciem na 10 minut) powinien pomóc nie tylko wtedy, gdyż zżera cię stres, ale i przy hormonalnych huśtawkach nastroju w czasie menopauzy. Dziurawiec zwyczajny działa moczopędnie, reguluje pracę wątroby i dróg żółciowych, wspomaga leczenie wrzodów i nieżytówżołądka (prawdopodobnie ze względu na działanie przeciwwirusowe i przeciwbakteryjne). Zewnętrznie z oleju dziurawcowego robi się okłady na odmrożenia i wrzody.

Ważne informacje: Trzeba pamiętać, że zioła nie są substancjami obojętnymi wobec stale przyjmowanych leków. Mogą wzmacniać, osłabiać lub zaburzać ich działanie. Jeśli przyjmujesz jakiekolwiek środki farmakologiczne lub jesteś pod opieką lekarza specjalisty skonsultuj ewentualne stosowanie dziurawca.

źródło:

http://zdrowie.gazeta.pl/Zdrowie/1,105912,11781860,Dziurawiec_zwyczajny__Hypericum_perforatum_.html

 

Mniszek lekarski syn. mniszek pospolity, (Taraxacum officinale Wiggers syn. T. vulgare Schrk.)

 -2 -

 

Opis: - gatunek rośliny wieloletniej z rodziny astrowatych. Występuje w Europie, w Polsce jest rośliną pospolitą, nazywany potocznie dmuchawcem. Inne nazwy mniszka: dmuchawiec, mlecz, brodawnik, pępawa, wole oczy, męska stałość.

Charakterystyka: Osiąga wysokość 10-20 cm. Brak właściwej łodygi. Łodyga kwiatonośna dęta, gładka. Liście zebrane w rozetę, głęboko pierzasto wcięte, podłużne, lśniące, nagie lub lekko owłosione. Przez środek liścia biegnie główna żyła mleczna. Obupłciowe, języczkowate, osadzone na pustych w środku szypułkach, po jednym koszyczku na każdej łodydze. Płatki jasnożółte lub złocistożółte. Osiągając dojrzałość kwiatostan zmienia się w kulisty dmuchawiec. Kwitnie od kwietnia do lipca. Nasiona zebrane w owocostanie (dmuchawcu) tworzącym puszystą kulę, każde posiada niewielki, parasolowaty puszek. Roznoszone przez wiatr na duże odległości. Korzeń gruby, spichrzowy i długi, prosty, tworzący rozgałęzienia tylko w kamienistej glebie. Występuje na siedliskach otwartych

Zastosowanie: Roślina lecznicza. Surowiec zielarski : cała roślina wykorzystywana jest w ziołolecznictwie. Sok mleczny znajdujący się we wszystkich częściach mniszka zawiera inulinę, kwas krzemowy i kawowy, witaminy z grup A, B, C, D.

Działanie: Kwiat działa moczopędnie. Jego korzeń zawiera sporo soli mineralnych, zwłaszcza potasu, kwasy organiczne, sterole, różne związki cukrowe, na przykład inulinę, substancje goryczowe, cholinę. Korzeń mniszka do celów leczniczych należy zbierać jesienią. Odwar z korzeni lub nalewka pomagają w schorzeniach dróg żółciowych i kamicy żółciowej oraz przy wszystkich problemach wątrobowych. Pomaga przy kłopotach trawiennych. Dzięki interferonowi podnosi odporność organizmu, powinni więc go zażywać anemicy. Obniża poziom cholesterolu, pomaga w leczeniu miażdżycy, początków cukrzyca, otyłości, reumatyzmu i gośćca. Zalecany jest również przy chorobach skóry. Podnosi sprawność seksualną zarówno pań, jak i panów. Młode liście można spożywać na surowo jako sałatkę.

Ciekawostki: Dawniej młode koszyczki kwiatowe wykorzystywano jako namiastkę kaparów.

źródło: http://www.zgapa.pl/zgapedia/Mniszek_lekarski.html

Pokrzywa zwyczajna Urtica dioica L.

- 3 -

Opis: Bylina z rodziny pokrzywowatych (Urticaceae) do l,5 m wysokości, pokryta parzącymi włoskami, ma silnie rozgałęzione rozłogi. Na czterokanciastej, nierozgałęzionej łodydze osadzone są naprzeciwległe podługowatojajowate liście o brzegu grubo ząbkowanym. Niepozorne, zielone kwiaty z 4-dzielnym okwiatem zebrane są w kwiatostany groniaste wyrastające z pachwin liści. Pokrzywa zwyczajna jest dwupienna, tzn. kwiaty żeńskie i męskie występują na różnych roślinach. Owocem jest jednonasienny orzeszek.

Kwitnienie: maj - październik.

Zasięg: Pokrzywa zwyczajna jest chwastem rozpowszechnionym w całej strefie umiarkowanej półkuli północnej. Występuje w zaroślach, na rumowiskach, w ogrodach, na przydrożach i na wszystkich glebach zasobnych w azot.

Zbiór: Pokrzywę zwyczajną zbiera się wyłącznie ze stanowisk naturalnych. Zbiera się tylko młode wierzchołki pędów (chroniąc ręce rękawiczkami) w okresie od marca do maja.

Zawartość substancji i działanie: Pokrzywa zwyczajna zawiera dużo witaminy C, a ponadto karoten, witaminy K, E, B2 i kwas pantotenowy. Wykryto w niej kwasy krzemowy, mrówkowy i inne, acetylocholinę, histaminę, duże ilości chlorofilu, fitoncydy, liczne składniki mineralne (żelazo, magnez, wapń, krzem, mangan), lecytynę, garbniki, śluzy i woski. Kwas mrówkowy i histamina powodują pęcherze na skórze przy jej zetknięciu się z włoskami parzącymi łodyg i liści. Pokrzywa jest zalecana w przypadku awitaminozy wiosennej, wzmacnia organizm i obniża zawartość cukru we krwi. Sprzyja tworzeniu się czerwonych ciałek krwi, wpływa dodatnio na działalność nerek, wątroby i pęcherzyka żółciowego, na wydzielanie się soków trawiennych i na perystaltykę jelit. Działanie lecznicze pokrzywy zwyczajnej jest wielostronne, a szczególnie skuteczne przeciw wiosennemu wyczerpaniu.

Przyprawa i jej zastosowanie: Przyprawę stanowią tylko świeże, młode, zdrowe wierzchołki pędów zerwane wczesną wiosną. Starsze liście są zbyt włókniste. Ziele pokrzywy należy przed użyciem starannie oczyścić i sparzyć wrzątkiem. Ma ono smak przyjemny, korzenno-gorzkawy, przypominający szpinak. W temperaturze około 60 °C włoski tracą swe właściwości parzące. Niestety, pokrzywa, jak wiele innych dziko rosnących ziół, wyszła prawie z użycia. A przecież świeże, sparzone wrzątkiem i drobno posiekane ziele pokrzywy jest delikatnym dodatkiem do zup jarzynowych i ziemniaczanych oraz szpinaku (1/3 ziela pokrzywy i 2/3 szpinaku). W kuchni francuskiej sporządza się z ziela pokrzywy sałatę, farsz do naleśników lub dusi się w maśle z cebulą, czosnkiem i gałką muszkatołową, zagęszcza jednym jajkiem z odrobiną mleka i podaje jako jarzynę do mięsa.

Myśliwska sałatka ziemniaczana: 500 g ziemniaków ugotować w łupinach, obrać, pokroić na małe kostki i zmieszać ze 185 g drobno posiekanych ziół (pokrzywa, rzeżucha ogrodowa, mniszek pospolity, szczaw, bluszczyk kurdybanek, babka i pietruszka - w jednakowych ilościach). Dodać 2 drobno posiekane cebule i przyprawić octem z olejem albo majonezem.

źródło: http://www.ppr.pl/dzial-pokrzywa-zwyczajna-2301.php

Babka zwyczajna – Plantago maior L.

- 4 -

Opis: Rodzina: Babkowate Plantaginaceae. Roślina trwała, na polach uprawnych także jednoroczna. Siewki pojawiają się z końcem maja. Liścienie: eliptyczne, podługowate, długość 4-5 mm, na wierzchołku zaokrąglone lub tępo zwężone, zwykle nagie, zielone.

Łodyżka podliścieniowa: krótka, długość 1-3 mm, brunatnawa, naga. Pierwsze liście: dwa lub jeden eliptyczne, skrętoległe, zielone, zwykle nagie, całobrzegie, trójnerwowe, na rynienkowatych ogonkach.

ROŚLINA DOROSŁA: Korzeń wiązkowy z dużą ilością korzeni przybyszowych, zrośnięty z kłączem. Łodyga ma wysokość 10-40 cm, szypułki kwiatostanowe, z krótkim pionowym kłączem. Liście: szeroko jajowate lub eliptyczne, zebrane w różyczkę, tępe lub zaostrzone, na brzegach delikatnie ząbkowane, ciemnozielone, trój- – dziewięcionerwowe, na rynienkowatych ogonkach. Kwiatostan: kłos, obły, wydłużony, zwężający się ku szczytowi, szypułki kwiatostanowe długości liści. Kwiat: żółto-białawej lub zielono-brunatnej barwy, drobny, z ciemnofioletowymi lub brudnożółtymi pylnikami.

Kwitnienie: od czerwca do września. Owoc: torebka, otwierająca się wieczkiem, zawiera 4-16 nasion, długość 3,0-4,0 mm. Nasienie: zmiennego kształtu, owalne, podługowate, klinowate, ciemnooliwkowe lub brunatne, pomarszczone, długość 1,0-1,7 mm.

WYSTĘPOWANIE: uprawy koniczyny, lucerny, pastwiska i łąki, sady, nieużytki. Gleby: różne, szczególnie preferuje wilgotne i żyzne.

SZKODLIWOŚĆ: na polach uprawnych jest chwastem szczególnie uciążliwym w rzadkich koniczynach i lucernach. Nasiona utrzymują zdolność kiełkowania przez kilka lat i kiełkują głównie wiosną.

CIEKAWOSTKI: Jest powszechnie stosowana w lecznictwie ludowym.

źródło: http://www.makhteshim-agan.pl/a_ch.php?item=477

Zastosowanie babki w lecznictwie: Babka zwyczajna jest znanym ziołem w leczeniu gojenia się ran oraz odparzeń. Zioło to jest również uważane jako antidotum przeciwko truciznom. Babka zwyczajna oczyszcza organizm z toksyn, jest pożyteczna w redukowaniu gorączki, w leczeniu infekcji oraz problemów związanych ze skórą. Dzięki zawartości kleju roślinnego, babka zwyczajna posiada łagodzące działanie szczególnie na układ oddechowy, trawienny oraz moczowy.

Babka zwyczajna łagodzi kaszel, zwłaszcza duszący i nerwowy. Taniny zawarte w babce zwyczajnej posiadają właściwości ściągające, w związku z tym zioło to jest używane do redukowania opuchnięć oraz zapaleń, hamuje krwawienia i przyspiesza gojenie, wyjaśniając tym samym tradycyjne użycie babki zwyczajnej w leczeniu gruźlicy, krwotoków brzusznych oraz jelitowych, wymiotowania krwią, zapalenia okrężnicy, jak również w czasie nadmiernych krwawień miesiączkowych.

Babka zwyczajna hamuje wydzielanie śluzu, szczególnie jeśli chodzi o system oddechowy, dlatego też zioło to jest pożyteczne w leczeniu przeziębień, katarów, zapalenia zatok, przekrwień (zastoju krwi) w oskrzelach oraz w kondycjach alergicznych takich jak gorączka sienna czy astma. Właściwości wykrztuśne babki zwyczajnej oczyszczają płuca z flegmy. Babka zwyczajna może być używana w chorobach uszu, np. w przewlekłym wysiękowym zapaleniu ucha środkowego i we wszelkich infekcjach uszu. Działanie antyseptyczne babki zwyczajnej znalazło zastosowanie w leczeniu przeziębień, bólów gardła, zapalenia migdałków oraz infekcji w klatce piersiowej. Babka zwyczajna również pomaga w infekcjach jelit, jak również w infekcjach układu moczowego, zapaleniu pęcherza, zapaleniu gruczołu krokowego oraz zapaleniu cewki moczowej. Babka zwyczajna łagodzi oraz redukuje ból i podrażnienia spowodowane kolką.

SUROWCE LECZNICZE: Liście, nasiona.

ZASTOSOWANIE: Babka zwyczajna szybko hamuje krwawienia oraz pomaga w regeneracji zniszczonych tkanek. Babka zwyczajna może być używana zamiast żywokostu lekarskiego w leczeniu stłuczeń, siniaków oraz złamanych kości. Maść lub lotion jest stosowany w leczeniu hemoroidów, wrzodów. Stosowana wewnętrznie, babka zwyczajna posiada właściwości moczopędne, wykrztuśne oraz zmniejszające przekrwienie. Babka zwyczajna jest głównie przepisywana przez zielarzy na następujące dolegliwości zdrowotne: zapalenie żołądka, rozwolnienie, czerwonkę, zespół jelita wrażliwego, utratę głosu, wrzody trawienne, krwawienia układu moczowego.

 

źródło: http://zielnik.herbs2000.com/ziola/babka_lanc.htm